Manastir svete Marije Ratačke

Ratac (Ratačka opatija) to historyczny i architektoniczny kompleks monastyczny znajdujący się na wybrzeżu półwyspu między Bar a Sutomore w nowoczesnej Czarnogórze. Podlegał on Archidiecezji Bar, a stosunki między opatami Ratac a arcybiskupami z Baru nie zawsze były dobre. Założony prawdopodobnie wcześniej niż w 1247 roku, był znany z działalności dobroczynnej, w tym z posiadania szpitala dla ubogich, gdzie w XV wieku leczono osoby z trądem. W 1306 roku król Serbii, Stefan Uroš II Milutin, nadał opatowi Rataca, swojemu synowi, prawa sukcesji. W 1347 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła w ramach monastycznego kompleksu. Ratac był miejscem ważnych wydarzeń politycznych, m.in. negocjacji między Wenecjanami a Balšą III w 1407 roku oraz podpisania Traktatu w Vučitarnie w 1426 roku, który formalnie przekazał Ratac pod kontrolę Serbskiego despotatu. W 1443 roku przeszedł ponownie pod panowanie Wenecji, aż do zniszczenia przez Osmanów w 1571 roku. W XV wieku abatem był Georgius Pelino, znacząca postać tamtego okresu, która zyskała kontrolę nad klasztorem, usuwając współopata. Po upadku benedyktyńskiego ratackiego klasztoru w XVI wieku, w regionie zaczęła dominować ortodoksja, co prowadziło do wykorzystania katolickich kościołów przez duchowieństwo i wiernych prawosławnych. Ratac pozostaje istotnym elementem dziedzictwa kulturowego i architektonicznego Czarnogóry, jego historia odzwierciedla złożoności polityczne i religijne regionu w średniowieczu.