Prunus avium, znany jako czereśnia wędrowna, to gatunek czereśni z rodziny różowatych, występujący głównie w Eurazji, a także w Ameryce Północnej oraz Australii, gdzie został znaturalizowany. Drzewo to osiąga wysokość od 5 do 25 metrów i charakteryzuje się gładką, czerwonawo-brązową korą oraz asymetryczną koroną, która w miarę starzenia się drzewa staje się bardziej zaokrąglona. Liście czereśni są owalne z ząbkowanym brzegiem, a ich jesienne zabarwienie przechodzi w odcienie pomarańczu, różu lub czerwieni. Kwiaty, które pojawiają się wczesną wiosną, są białe i zapylane przez pszczoły. Owoce to soczyste drażetki, które mogą być czerwone lub ciemnopurpurowe, mają charakterystyczny, słodki smak. Spożycie owoców przez ptaki i ssaki przyczynia się do ich szerokiej dystrybucji. Warto zaznaczyć, że wszystkie części rośliny, z wyjątkiem dojrzałych owoców, zawierają cyjanogenne glikozydy, co czyni je lekko toksycznymi. Prunus avium ma długą historię wśród ludzi — jego pestki znaleziono w osadach z epoki brązu w Europie. Uważa się, że w VIII wieku p.n.e. zaczęto go aktywnie uprawiać w Azji Mniejszej, a następnie w Grecji. Drzewo to jest jednym z przodków Prunus cerasus, czereśni kwaśnej. W przeszłości czereśnie znane były jako „gean” lub „mazzard”, a ich uprawa stała się popularna w Europie, gdzie różne odmiany zaczęły być hodowane. Prunus avium jest również cenionym drzewem ozdobnym, chętnie sadzonym w parkach, a jego drewno, zwane drewnem wiśniowym, znajduje wiele zastosowań w rzemiośle, w tym w produkcji mebli oraz jako materiał do wędzenia żywności. Poza praktycznym użyciem, gumę pozyskiwaną z ran w korze stosuje się jako substytut gumy do żucia. Współczesne programy ochrony genetycznej w Europie mają na celu zachowanie tego biodiverstytet i wspierają jego uprawy. Prunus avium jest więc nie tylko istotnym elementem krajobrazu, ale także częścią kulturowego dziedzictwa Europy, mającym bogatą historię i miejsce w gastronomii.