Aleksandrów Łódzki

Aleksandrów Łódzki to gmina miejsko-wiejska w Polsce, położona w województwie łódzkim, w powiecie zgierskim, z siedzibą w mieście o tej samej nazwie. Gmina zajmuje powierzchnię 115,6 km², w tym tereny wiejskie stanowią 102,1 km². Zgodnie z danymi z 31 grudnia 2007 r. mieszkało tu 26 851 osób. Gmina składa się z 26 sołectw (30 miejscowości), w tym zarówno sołectw wiejskich, jak Nowy Adamów, Bełdów, Chrośno, jak i z miejskich, takich jak Brużyca Wielka oraz Szatonia. Historia gminy sięga 1 stycznia 1973 roku, kiedy została utworzona z połączenia sołectw z różnych gmin, a od 1975 do 1998 roku była częścią województwa łódzkiego. W 1988 roku obszar gminy został zredukowany, a część terenów włączono do pobliskich miast, takich jak Łódź, Zgierz i Konstantynów Łódzki. W gminie dominuje rolnictwo z 60% użytków rolnych, a 26% to tereny leśne. Aleksandrów Łódzki wyróżnia się bogatym dziedzictwem przyrodniczym, w tym rezerwatem florystycznym Torfowisko Rąbień, gdzie występują chronione gatunki roślin i zwierząt. W Bełdowie znajdują się pomnikowe drzewa, w tym dąb szypułkowy o obwodzie 768 cm, będący jednym z największych drzew w województwie. Miejscowości jak Bełdów oraz Zgniłe Błoto są znane z licznych stawów rybnych. Gospodarka gminy opiera się głównie na przemyśle włókienniczym i handlu. Sąsiednie gminy to Dalików, Konstantynów Łódzki, Lutomiersk, Łódź, Parzęczew oraz Zgierz, co sprzyja rozwojowi lokalnej komunikacji i współpracy. Aleksandrów Łódzki, łączący historię, przyrodę i charakterystyczne architektury, stanowi interesujący obszar zarówno do życia, jak i odwiedzin.