Baszta Czarownic

Baszta Czarownic w Słupsku jest pozostałością średniowiecznego systemu obronnego miasta, którego budowa rozpoczęła się w XIV wieku. Pierwotne obwarowania, zbudowane z kamieni narzutowych i cegły w wątku wendyjskim oraz polskim, wzniesione były w różnych etapach, z początkowymi drewnianymi nadbudowami. W XV wieku baszta uzyskała zamkniętą konstrukcję. Otaczająca ją rzeka Słupia wzmocniła obronność miasta. Ciekawym wątkiem historycznym jest przekształcenie wnętrza baszty w XVII wieku na więzienie dla kobiet oskarżanych o czary, gdzie stosowano tortury. Ostatnią znaną ofiarą procesów o czary w Słupsku była Trina Papisten. W XIX wieku budynek pełnił funkcje stajni, a później na powrót stał się więzieniem do 1945 roku, kiedy to został uszkodzony podczas działań wojennych. Odbudowa Baszty Czarownic miała miejsce w latach 1970–1973, przekształcając jej wnętrza i elewację. Dziś znajduje się ona przy alei Francesco Nullo 13. Baszta nie tylko odzwierciedla bogatą historię Słupska, ale stanowi także przykład architektury obronnej, przyciągając turystów swoim niepowtarzalnym charakterem i historycznym dziedzictwem. Warto również zwrócić uwagę na mapę E. Lubinusa z XVII wieku, która dokumentuje ówczesny wygląd baszty.