Baszta Narożna

Baszta Narożna, znana również jako Eckturm am Stadthof, jest najstarszą zachowaną basztą w systemie średniowiecznych fortyfikacji Gdańska. Jej historia sięga 1343 roku, kiedy to położono kamień węgielny pod budowę murów miejskich Głównego Miasta. Baszta została wzniesiona dla wzmocnienia południowo-zachodniego odcinka murów miejskich. Oryginalnie miała formę prostokątnego występu murów, z ceglaną konstrukcją otwartą od strony miasta. Z biegiem lat była wielokrotnie przebudowywana, wzmacniana oraz ozdabiana elementami architektonicznymi, takimi jak blendy w kształcie ostrołuków i otwory strzelnicze. Na wyższych kondygnacjach przybrała formę pięciokątną, a jej sylwetkę wieńczył stromy dach wielospadowy. W latach 1856-1857 baszta została przekształcona na siedzibę straży pożarnej, co miało znaczący wpływ na jej architekturę. Niestety, w wyniku zniszczeń z 1945 roku, kiedy to zniszczeniu uległ dach, część ściany oraz wnętrze baszty, budowla wymagała odbudowy. Ostatecznie, na przełomie lat 50. i 60. XX wieku, została zrekonstruowana i przystosowana na potrzeby Domu Harcerza. Baszta Narożna stanowi nie tylko cenny element gdańskiego dziedzictwa architektonicznego, ale także ważny obiekt w kontekście kulturalnym, oferując miejsce do działań związanych z harcerstwem. Ciekawostką jest, że sąsiaduje z Basztą Schultza, tworząc tym samym integralny kompleks obronny, który świadczy o wielowiekowej historii Gdańska jako miasta o bogatym dorobku militarnym i kulturalnym.