Bazylika archikatedralna Świętej Rodziny w Częstochowie to neogotycka, trójnawowa świątynia rzymskokatolicka, zlokalizowana przy ul. Krakowskiej. Jest jedną z największych w Polsce i Europie, zbudowana w latach 1901–1927 według projektu Konstantego Wojciechowskiego, na miejscu dawnego cmentarza. W 1925 roku została katedrą diecezji częstochowskiej, a w 1992 archikatedrą metropolitalną. Jej imponujące wymiary to długość 100 m, wysokość nawy głównej 27 m oraz ok. 80-metrowe wieże. Architektura bazyliki charakteryzuje się ostrołukowymi arkadami, krzyżowo-żebrowymi sklepieniami, witrażami oraz maswerkowymi balustradami.
Historia budowy kościoła rozpoczęła się 26 października 1901 roku, kiedy poświęcono kamień węgielny. Po przerwach spowodowanych zadłużeniem, budowę wznowiono w 1907 roku, a w 1925 roku, w wyniku bulli papieża Piusa XI, kościół zyskał status katedry. Po II wojnie światowej kontynuowano wyposażanie wnętrza, w tym budowę organów, które są największymi w Polsce działającymi na pneumatycznej trakturze. W 1962 roku katedra otrzymała tytuł bazyliki mniejszej, a kolejne inwestycje, takie jak pokrycie dachu blachą miedzianą czy budowa nowych ołtarzy, miały miejsce w kolejnych latach.
Znaczącym elementem kulturowym jest również pomnik Jana Pawła II, upamiętniający jego wizytę w Częstochowie w 1979 roku. W 1992 roku, wraz z powstaniem archidiecezji częstochowskiej, kościół stał się archikatedrą. W latach 90. zabezpieczono mury, a w 1997 roku dobudowano wieże, podnosząc ich wysokość. Ciekawostką architektoniczną jest bogato zdobione wnętrze oraz witraże w nawach bocznych, których tematyka oscyluje wokół sakramentów świętych. W katedrze znajduje się również krypta z katakumbami dla biskupów częstochowskich, co czyni to miejsce nie tylko znaczącym ośrodkiem religijnym, ale też ważnym punktem historycznym w regionie.