Biała Lądecka

Biała Lądecka, rzeka w dorzeczu Odry, ma długość 52,7 km i uchodzi do Nysy Kłodzkiej. Historycznie znana była pod różnymi nazwami, a obecna została nadana w 1946 roku. Rzeka jest bogata w historię powodzi, które miały dramatyczne konsekwencje dla lokalnej społeczności, w tym tragiczną powódź w 1997 roku, uznaną za powódź tysiąclecia, która zniszczyła wiele osad i zalała infrastrukturę. Na przestrzeni wieków dolina Białej Lądeckiej była miejscem osadnictwa, przyciągając ludzi od czasów średniowiecza, a rozwój hutnictwa żelaza oraz turystyki w XVIII wieku znacząco wpłynął na jej charakter. Znajduje się tu wiele urokliwych miejsc, takich jak Bobrze Stawisko, które niegdyś było ich częścią. Rzeka jest również domem dla różnorodnej fauny, w tym gatunków ryb, takich jak pstrąg, a także dla unikalnych siedlisk roślinnych. Ciekawostką jest istnienie lokalnych stowarzyszeń, które dbają o tradycje związane z doliną rzeki, jak Towarzystwo Przyjaciół Doliny Białej Lądeckiej czy Klub Górski, oraz fakt, że w latach 1993–1994 wydawano czasopismo „Głos Doliny Białej Lądeckiej”. Rzeka jest spławna na pewnych odcinkach, co czyni ją atrakcyjnym miejscem dla kajakarzy, choć wymaga umiejętności i przygotowania. W dolinie Białej Lądeckiej znajdują się znaczące dopływy, a samo środowisko geologiczne i hydrologiczne przyczyniło się do wyjątkowego kształtu tego miejsca. Obecnie z rzeką wiąże się nie tylko lokalna historia i tradycje, ale także rekreacja i ochrona środowiska.