Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie

Biblioteka Uniwersytecka w Warszawie (BUW) została założona w 1816 roku wraz z utworzeniem Uniwersytetu Warszawskiego. Zaczęła działać jako biblioteka publiczna w 1818 roku, a jej pierwszy dyrektor, Samuel Linde, oraz zastępca Joachim Lelewel, przyczynili się do rozwoju zbiorów, w tym cennych kolekcji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Biblioteka przeszła przez trudne czasy, w tym zamknięcie po upadku powstania listopadowego oraz straty podczas II wojny światowej, kiedy to utraciła 14% zbiorów. W 1915 roku, po wycofaniu się Rosjan, BUW wznowiła działalność i stała się integralną częścią odbudowującego się polskiego uniwersytetu. Po wojnie koncentrowała się na rewindykacji zbiorów, a w 1999 roku przeniosła się do nowego gmachu zaprojektowanego przez Markę Budzyńskiego i Zbigniewa Badowskiego, który stał się nowym symbolem, oferującym m.in. przestronny dachowy ogród – jeden z największych w Europie. Architektonicznie budynek o powierzchni 64 tys. m² pomieścić może 5 milionów woluminów i jest znany z unikalnej fasady kulturalnej oraz nowoczesnych wnętrz. Współczesne inicjatywy, takie jak program "BUW dla sów", który wydłuża godziny otwarcia biblioteki dla studentów, oraz system wzajemnego wypożyczania BiblioWawa, podkreślają znaczenie BUW nie tylko jako miejsca dla badań akademickich, ale również jako przestrzeni społecznej. Biblioteka angażuje się również w międzynarodowe stowarzyszenia bibliotekarskie i elektroniczne inicjatywy, takie jak platforma Crispa. Intrygującym wydarzeniem była kradzież 80 egzemplarzy XIX-wiecznych książek, co ujawnia wyzwania w zarządzaniu cennymi zbiorami. BUW zdobyła wiele nagród architektonicznych, m.in. w plebiscycie „Gazety Wyborczej”, co potwierdza jej status jako ikony architektury Warszawy.