Budynek Banku Polskiego w Warszawie

Budynek Banku Polskiego, zlokalizowany przy ul. Bielańskiej 10 w Warszawie, został zbudowany w latach 1907–1911 według projektu Leontija Benois dla rosyjskiego Banku Państwa. Stanowił ważny element architektury śródmiejskiej, wzniesiony w miejscu kompleksu Mennicy Warszawskiej. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku, w budynku mieściła się Polska Krajowa Kasa Pożyczkowa, a od 1926 roku Bank Polski Spółka Akcyjna. W czasie II wojny światowej budynek był wykorzystywany przez Warszawski Oddział Banku Emisyjnego, a podczas powstania warszawskiego służył jako reduta powstańcza i miejsce intensywnych walk. Po wojnie, w latach 60., zdecydowano się na znaczne wyburzenia uszkodzonej części gmachu, pozostawiając jedynie fragment fasady, która została później wpisana do rejestru zabytków. W okresie powojennym budynek użytkowało Ministerstwo Finansów, a w planach na przyszłość zakładano umieszczenie Muzeum Powstania Warszawskiego, co ostatecznie nie doszło do skutku. W 1993 roku gmach sprzedano, a po 2010 roku w jego miejscu wzniesiono nowoczesny biurowiec Senator, zachowując jednocześnie niektóre elementy historyczne. Budynek wyróżnia się zabytkową architekturą, która pozostaje świadectwem burzliwej historii Polski, a także jest istotnym punktem w świadomości kulturowej stolicy. Wiele zdjęć dokumentuje jego dziedzictwo, w tym ujęcia z okresu okupacji oraz zachowane fragmenty, które przypominają o jego niegdysiejszej świetności. Ciekawostką jest, że oryginalna część gmachu, mimo destrukcji, była świadkiem wielu kluczowych wydarzeń historycznych, co czyni ją miejscem o bogatej historii.