Bufet Rohacki

Schronisko Rohackie (Ťatliakova chata) jest miejscem o bogatej historii, sięgającej 1883 roku, kiedy to powstało dzięki staraniom Alexiusa Demiana. Początkowo istniało proste schronisko, a w 1908 roku opisywał je Mieczysław Karłowicz jako "wybornie zbudowany mały domek" z podstawowym wyposażeniem. W 1925 roku obiekt przeszedł na własność Klubu Czechosłowackich Turystów (KČST), a kilka lat później, w 1933 roku, dobudowano nowy domek, który mógł pomieścić 30–40 osób. Konstrukcja z 1941 roku, zbudowana pod przewodnictwem Jána Ťatliaka, nawiązywała do orawskiej architektury, miała elektryczność z własnego generatora, a w późniejszych latach – centralne ogrzewanie. Niestety, schronisko stało się także schronieniem dla wielu żydowskich rodzin podczas II wojny światowej, ale zostało spalone przez niemiecki oddział w 1944 roku. Po wojnie, w latach 1946-1947, zbudowano nowe schronisko, które ponownie nosiło imię Jána Ťatliaka. W 1951 roku przeszło w ręce przedsiębiorstwa Interhotel, lecz w 1963 roku spłonęło w wyniku pożaru wywołanego przez uderzenie pioruna. Zachowała się jedynie narciarnia, która po pożarze zaczęła funkcjonować jako bufet turystyczny. W 1987 roku region został włączony do TANAP, co zahamowało plany wielkich inwestycji turystycznych. W XXI wieku rozpoczęto jego rozbudowę, a w 2017 roku obiekt został ponownie otwarty, oferując 25 noclegów oraz nową jadalnię i toalety. Ciekawostką jest, że obok bufetu znajduje się staw Czarna Młaka, a w jego pobliżu stoi obelisk ku czci Jána Ťatliaka, pioniera turystyki górskiej. Schronisko jest czynne głównie w sezonie letnim, a do dzisiaj pozostaje popularnym miejscem w Dolinie Rohackiej, oferując turystom oazy spokoju oraz piękne widoki na otaczające góry. Wokół budynku przebiegają liczne szlaki turystyczne, co czyni je doskonałą bazą wypadową dla miłośników pieszych wędrówek w Tatrach Zachodnich.