Centralny Dom Towarowy w Warszawie

Centralny Dom Towarowy (CDT), znany także jako Cedet po przebudowie, to ikona architektury powojennego modernizmu w Warszawie. Został zaprojektowany przez Zbigniewa Ihnatowicza i Jerzego Romańskiego w latach 1947-1948, a otwarto go 22 lipca 1951 roku. Budynek, składający się z trzech brył, wyróżniał się nowoczesnymi rozwiązaniami, takimi jak podziemny garaż, dobrze doświetlone wnętrza z dużymi dębowymi oknami oraz zastosowanie ruchomych schodów – drugich tego typu w Warszawie. Ich oryginalna konstrukcja oraz pełne przeszklenie fasady były nowatorskim podejściem do funkcjonalności budynku w tamtych czasach. Neon w kształcie serpentyny z literami „CDT”, zaprojektowany w 1956 roku, stał się ikoną wizualną na fasadzie budynku. W latach 60. CDT był największym sklepem w Warszawie, zatrudniającym około 2000 osób. W kulturze masowej budynek został uwieczniony w powieści Leopolda Tyrmanda „Zły” oraz w filmach takich jak „Lekarstwo na miłość” i „Ósmy dzień tygodnia”. W 1975 roku budynek poważnie ucierpiał w wyniku pożaru, co doprowadziło do znacznych zmian w jego architekturze. Po odbudowie fasada została uproszczona, a niektóre detale wykończenia zaniechano. W 2000 roku przekształcono część budynku w Dom Towarowy „Smyk”, specjalizujący się w sprzedaży artykułów dla dzieci. W 2014 roku rozpoczęto przebudowę na biurowiec, co spotkało się z krytyką miłośników architektury, aczkolwiek konserwator zabytków zaakceptował wyburzenia, uznając zachowaną konstrukcję od strony Alej Jerozolimskich za jedyny fragment oryginalny. Nowy Cedet, oddany do użytku w maju 2018 roku, łączy nowoczesne biura z przestrzenią handlową. Jego historia oraz ewolucja architektoniczna czynią go istotnym punktem odniesienia w kontekście rozwoju Warszawy i polskiej architektury XX wieku.