Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu

Cerkiew pw. Wniebowstąpienia Pańskiego w Uluczu, położona na wzgórzu Dębnik nad Sanem, ma bogatą historię sięgającą tradycyjnych legend i współczesnych badań dendrologicznych, które określiły jej powstanie na rok 1659. Cerkiew, uważana niegdyś za najstarszą drewnianą w Polsce, przeszła szereg remontów, z których każdy zmieniał jej pierwotny wygląd. Architektura cerkwi jest przykładem orientowanej świątyni drewnianej zbudowanej z jodłowego drewna w konstrukcji zrębowej, z tkwiącą na podmurówce z kamienia. Cerkiew ma trójdzielną formę, składającą się z prezbiterium, kwadratowej nawy oraz wydłużonego babińca. Nad nawą znajduje się ośmioboczna kopuła, która nadaje cerkwi elegancji, a dachy pokryte są gontem. Izba prezbiterialna i babiniec mają zrębową konstrukcję z kolebkowymi sklepieniami, co w połączeniu z ośmioboczną kopułą buduje interesujący, zróżnicowany pejzaż wnętrza. Wnętrze ozdobione jest barokową polichromią autorstwa Stefana Dżengałowicza oraz ikonostasem z XVII wieku, który obecnie znajduje się w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku. Ciekawym fragmentem otoczenia cerkwi jest cmentarz z kamiennymi nagrobkami oraz resztkami muru obronnego. W 1990 roku przed cerkwią ustawiono tablicę ku czci księdza Michała Werbyckiego, kompozytora hymnu narodowego Ukrainy „Szcze ne wmerła Ukrajina”. Cerkiew, dawniej służąca lokalnej wspólnocie do 1925 roku, jest obecnie oddziałem terenowym Muzeum Budownictwa Ludowego, co pozwala jej na ciągłe tętniące życiem miejsce w kulturze regionu.