Dom Mansjonarzy w Tarnowie

Dom Mansjonarzy w Tarnowie, znany również jako Kanonia I, to zabytkowy budynek usytuowany przy placu Katedralnym, którego obecna forma pochodzi z XVIII wieku. Historia obiektu sięga XV wieku, kiedy to miejsce zajmowały drewniane budynki prebend. W 1609 roku książę Janusz Ostrogski funduje kolegium mansjonarzy, co prowadzi do przemianowania obiektu. Budynek przeszedł liczne przebudowy, w tym pożary i kryzysy, a w XVIII wieku połączono go z sąsiednimi budynkami. Po zajęciu Tarnowa przez Austrię, w 1786 roku został przejęty przez Fundusz Religijny. W XIX wieku budynek pełnił różne funkcje, w tym siedzibę szkoły żeńskiej. W 1938 roku kuria diecezjalna nabywa dom, a po II wojnie światowej funkcjonuje jako miejsce dla księży i instytucji kościelnych. W architekturze kamienicy dominują cechy XVIII wieku, z planem wydłużonego czworokąta i dwoma kondygnacjami. Elewacja frontowa wyróżnia się symetrycznym układem okien i centralnym portalem z piaskowca, na którym znajduje się figura Chrystusa Frasobliwego. Wnętrza budowli, w tym piwnice z ceglanym sklepieniem, mają ograniczone zmiany w wyniku współczesnych remontów. Budynek zostaje wpisany do rejestru zabytków w 2017 roku. Ciekawostką jest to, że w zachodniej części umiejscowione są sale wystawowe tarnowskiego Muzeum Diecezjalnego, a wschodnia część budynku jest siedzibą chóru katedralnego Pueri Cantores Tarnovienses. Dom Mansjonarzy, będący częścią bogatej historii Tarnowa, odgrywa istotną rolę w dziedzictwie kulturowym regionu, łącząc tradycje kościelne z działalnością edukacyjną i kulturalną.