Dwór Artusa w Gdańsku

Dwór Artusa, znany także jako Artushof, to imponujący gmach w Gdańsku, usytuowany przy Długim Targu, który pierwotnie służył jako miejsce spotkań kupców i centrum życia towarzyskiego. Jego nazwa pochodzi od legendy o królu Arturze, symbolizującym rycerskość. Budynek był odwiedzany przez elitę Gdańska, taką jak przedstawiciele patrycjatu i bogate mieszczaństwo, podczas gdy rzemieślnicy i najemnicy mieli zakaz wstępu. Dwór Artusa był miejscem nie tylko spotkań towarzyskich, ale również gromadzenia się księgarzy i malarzy, co czyniło go kulturalnym centrum. Budynek po raz pierwszy został wzmiankowany w 1357, jednak jego obecna forma pochodzi z odbudowy po pożarze z 1476 roku. W XVI i XVII wieku Dwór przeżywał rozkwit, zyskując nową fasadę w 1552 oraz ozdobiony rzeźbami przez Abrahama van den Blocke w 1617. Ozdoby obejmowały posągi starożytnych bohaterów oraz alegorie siły i sprawiedliwości. W 1945 roku Dwór został uszkodzony, ale jego wyposażenie częściowo zostało zrekonstruowane. Wydarzeniem historycznym było zerwanie flagi hitlerowskiej przez polskich żołnierzy i powieszenie polskiej, co było symbolicznym aktem powrotu Gdańska do Polski. Od 1967 roku Dwór Artusa jest wpisany do rejestru zabytków, a od 1989 roku działa tu oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. Wnętrze Dworu Artusa to przestrzeń w stylu gotyckim, z bogato zdobionymi ścianami i meblami. Najważniejsze dzieła sztuki, takie jak "Sąd Ostateczny" Antona Möllera, wywołały kontrowersje ze względu na przedstawienie współczesnych osobistości w alegorycznych kontekstach. Wnętrze zdobią także egzotyczne ptaki, gobeliny oraz jedenaście tonowy piec z portretami władców europejskich, będący jednym z głównych elementów ekspozycji. Dwór Artusa, pomyślany jako ekskluzywne miejsce spotkań elity, został przekształcony w giełdę w 1742 roku na prośbę kupców, co zakończyło jego funkcję jako popularnej gospody.