Dworzec Centralny im. Stanisława Moniuszki

Dworzec Centralny im. Stanisława Moniuszki w Warszawie, oddany do użytku w 1975 roku, jest głównym oraz największym dworcem kolejowym w Polsce, o powierzchni ok. 90 tys. m² i kubaturze 600 tys. m³. Jego architektura, zaprojektowana przez Arseniusza Romanowicza, charakteryzuje się smukłymi żelbetowymi słupami podtrzymującymi rozległe zadaszenie oraz przeszkloną halą główną. Dworzec jest przykładem modernizmu i był uznawany za jeden z najnowocześniejszych w Europie lat 70. XX wieku. Wnętrza budynku zdobione są szlachetnymi kamieniami, takimi jak marmur Biała Marianna. Dworzec odgrywa kluczową rolę jako węzeł przesiadkowy, łącząc różne środki transportu, w tym stację metra Centrum oraz wiele linii tramwajowych i autobusowych. Historia dworca jest związana z odbudową stolicy po II wojnie światowej; jego budowę rozpoczęto w 1972 roku, z wykorzystaniem kredytów zagranicznych i materiałów importowanych. Z powodu wielu zmian w projekcie, dworzec doświadczył opóźnień i problemów z funkcjonalnością. W 2019 roku dworzec otrzymał imię Stanisława Moniuszki, nawiązując do obchodów roku tego kompozytora. W ciągu lat przeszedł liczne modernizacje, a w 2011 roku został wpisany do rejestru zabytków. Ciekawostką jest, że dworzec był pierwszym w Polsce, w którym zastosowano wiele nowoczesnych rozwiązań, takich jak ruchome schody, automatyczne drzwi oraz klimatyzację. Znajduje się tu również komisariat policji, co zwiększa bezpieczeństwo pasażerów. Dworzec Centralny, będący symbolem ambitnej polityki modernizacji kraju w latach 70., zyskał liczne nagrody architektoniczne i pozostaje jednym z najważniejszych punktów w miejskiej przestrzeni Warszawy, łącząc tradycję z nowoczesnością.