Dzwony rurowe

Dzwony rurowe, znane jako campane tubolari, to instrument idiofoniczny składający się z metalowych rur o średnicy 3–4 cm, zamocowanych na wspólnej ramie. Dźwięk wydobywa się poprzez uderzenie młotkiem z filcowym lub skórzanym obiciem w wierzch rur, co przypomina brzmienie dzwonów kościelnych. Strojenie odbywa się w skali chromatycznej od c do f1 (w zapisie o oktawę wyżej: c1-f2), a rury są ułożone w sposób przypominający klawiaturę fortepianu, co ułatwia grę. Możliwość tłumienia dźwięku zapewnia zarówno ręczne działanie, jak i zastosowanie pedału. Dzwony rurowe zyskały zainteresowanie kompozytorów symfonicznych od XIX wieku, a w muzyce rockowej spopularyzował je Mike Oldfield w swoim albumie "Tubular Bells". Instrument ma swoje korzenie w Azji, co podkreśla jego odmienność w kontekście instrumentów muzycznych. Ciekawostką jest, że dzwony rurowe stały się ikoną nie tylko w muzyce poważnej, ale także w pop-kulturze, łącząc różnorodne style i epoki. Ich unikalne brzmienie i konstrukcja sprawiają, że są chętnie wykorzystywane w różnych aranżacjach, od orkiestr symfonicznych po nowoczesne utwory rockowe.