Folwark Sielce

Folwark Sielce w Warszawie, założony między 1775 a 1786 rokiem przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, był królewskim kompleksem pałacowym zlokalizowanym w pobliżu Łazienek Królewskich. W skład folwarku wchodzi centralny klasycystyczny pałac, dwie oficyny, zabudowania gospodarcze oraz ogród w stylu angielskim, dzisiaj znany jako Park Sielecki. Z całości kompleksu do naszych czasów przetrwały głównie pałac, oficyny i resztki ogrodu, który został wpisany do rejestru zabytków w 1977 roku. Folwark Sielce, choć istniał już w XVI wieku, zyskał na znaczeniu pod koniec XVIII wieku, kiedy Poniatowski utworzył tam park krajobrazowy z centralnym stawem. Zabudowania folwarku pojawiają się na planach Warszawy z 1796 roku, co potwierdza ich wcześniejsze istnienie. Zastosowanie folwarku miało na celu wspieranie królewskiego skarbczyka poprzez produkcję rolną, były to typowe dla tej epoki samowystarczalne gospodarstwa. Po abdykacji Poniatowskiego w 1795 roku, nieruchomość przeszła przez ręce różnych właścicieli, w tym wielkiego księcia Konstantego, który, według niektórych badaczy, został błędnie uznany za fundatora pierwszego założenia pałacowego. W XIX wieku folwark zarządzany był przez Zarząd Księstwa Łowickiego, a po 1831 roku stał się własnością cara Mikołaja I. W 1918 roku, po odzyskaniu niepodległości, zaczęto starania na rzecz rewitalizacji kompleksu. W okresie międzywojennym i II wojny światowej kompleks przetrwał z minimalnymi stratami, jednak w PRL-u przeszedł dewastację, a budynki zostały przekształcone w mieszkania. Po 1989 roku pałac był stopniowo niszczony, ale w 2005 roku przeszedł gruntowny remont, chociaż z zachowaniem oryginalnych wnętrz nie przewidziano. Obecnie folwark jest w posiadaniu Skarbu Państwa, ale nie jest dostępny dla publiczności. Na terenie kompleksu znajdował się również mniejszy pałacyk, wybudowany w stylu eklektycznym, który zniknął po II wojnie światowej.