Fort W XI „Duńkowiczki”

Fort W XI "Duńkowiczki" to dwuwałowy opancerzony fort artyleryjski, którego konstrukcja łączy beton, mur i ziemię. Zbudowany obok miejscowości Duńkowiczki w latach 1854-1857 jako szaniec obozu warownego, przeszedł przebudowę w latach 1881-1887, przyjmując plan pięciobocznego fortu, typowego dla tamtego okresu, wzorowanego na podobnych fortach w regionie. W kolejnych latach fort był modernizowany, a jego elementy dostosowywane do potrzeb obronnych. Po II oblężeniu Twierdzy Przemyśl w 1915 roku, część fortu została wysadzona, a w latach 1920-1930 uległ dalszej degradacji. Po II wojnie światowej obiekt został przekształcony na pieczarkarnię i magazyny kiszonek. Architektonicznie fort reprezentuje nowoczesny, pancerny typ fortu, cechujący się centralną konstrukcją dwuwałową. Zachowały się w nim liczne elementy, m.in. koszary szyjowe oraz schrony. Na koronie fortu znajdują się ślady po szybkostrzelnych działach przeciwszturmowych "Sankpanzer", a w jednym z działobitni zachowany jest mechanizm obracający działo. Ciekawostką jest ogromny lej powstały po trafieniu pociskiem moździerzowym kal. 320 mm, który znajduje się przy prawym wychodni fortu. Fort W XI "Duńkowiczki" jest istotnym punktem w historii obronności regionu oraz stanowi przykład architektury militarnej przełomu XIX i XX wieku.