Gmach Kancelarii Prezesa Rady Ministrów

Gmach Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w Warszawie, pierwotnie zbudowany jako kompleks koszar Korpusu Kadetów im. Suworowa w 1900 roku, jest przykładem architektury neorenesansowej. Zaprojektowany przez Wiktora Junosza-Piotrowskiego, obiekt przeszedł liczne przebudowy, w tym w 1926 roku, kiedy stał się siedzibą Szkoły Podchorążych Piechoty. W jego architekturze wyróżnia się kształt litery E oraz centralna Sala Kolumnowa, która może pomieścić 1000 osób. Po II wojnie światowej, gmach stał się siedzibą Rady Państwa oraz Urzędu Rady Ministrów, a ciekawe elementy wykończenia wnętrz, takie jak rzeźby czy detale z kutego żelaza, nadają mu reprezentacyjny charakter. W latach 1953–1996 mieścił się tu Urząd Rady Ministrów, a od 1997 roku jest siedzibą Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W okresie swojej historii budynek był świadkiem istotnych wydarzeń, w tym przewrotu majowego w 1926 roku oraz oblężenia Warszawy w 1939 roku, gdy był wykorzystywany jako lazaret. W trakcie powstania warszawskiego gmach doświadczył znacznych zniszczeń. Odbudowany w latach 1947-1949, uzyskał Nagrodę Państwową w 1949 roku. W budynku odbywają się cotygodniowe posiedzenia Rady Ministrów, a jego wnętrza skrywają istotne dla kultury polskiej elementy, jak sale noszące imiona wybitnych postaci, w tym Tadeusza Mazowieckiego czy Andrzeja Frycza Modrzewskiego. W ostatnich latach pojawiły się nowe elementy upamiętniające, takie jak popiersie Tadeusza Mazowieckiego i pomnik Jana Olszewskiego. W 1995 roku gmach wpisano do rejestru zabytków, co podkreśla jego znaczenie jako ważnego przykładu architektury reprezentacyjnej Warszawy.