Gmach Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych w Warszawie

Gmach Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych, położony przy ul. Kopernika 36/40 w Warszawie, został zaprojektowany przez Antoniego Jawornickiego jako hotel dla Towarzystwa Budowy i Eksploatacji Hoteli i Sanatoriów „Helvetia”. Budowa rozpoczęła się na początku lat 20. XX wieku i zakończono ją w 1928 roku. W chwili ukończenia, wieżowa część budynku osiągała wysokość 47,1 m, co czyniło go jednym z najwyższych obiektów w Warszawie. Pomimo pierwotnego przeznaczenia, gmach nigdy nie funkcjonował jako hotel. Z powodu problemów finansowych inwestora, w 1939 roku przejęła go Powszechny Zakład Ubezpieczeń Wzajemnych, który był jego głównym użytkownikiem do czasu wybuchu II wojny światowej. Po wojnie, w wyniku przekształceń prawnych, obiekt stał się siedzibą Państwowego Zakładu Ubezpieczeń, a następnie Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń. W latach 1947-1948 gmach został odbudowany, przy czym jego bryła została znacznie zmniejszona – budynek zaczęto wykorzystywać jako siedzibę Komisji Centralnej Związków Zawodowych. Od 1949 roku jego gospodarzem była Centralna Rada Związków Zawodowych, a od 1984 roku Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawodowych. Budynek stanowi nie tylko przykład architektury z okresu międzywojennego, ale także ważny punkt w historii związków zawodowych w Polsce, co podkreśla jego znaczenie zarówno w kontekście architektonicznym, jak i kulturalnym. Ciekawostką jest jego pierwotne przeznaczenie jako hotel, co kontrastuje z jego obecnym funkcjonowaniem.