Huta Batory, znana wcześniej jako Huta Bismarcka, została założona w 1872 roku w Górnych Hajdukach i rozpoczęła działalność 2 września 1873 roku. Jej budowa była zainicjowana przez Katowicką Spółkę Akcyjną dla Hutnictwa Żelaza i nazwano ją na cześć kanclerza Ottona von Bismarcka. Huta szybko zyskała renomę dzięki wysokiej jakości produkcji, co pozwoliło na jej dynamiczny rozwój, szczególnie na początku XX wieku. Do 1914 roku huta zainwestowała w wiele technologii, w tym piece martenowskie i walcownię grubych stali, stając się istotnym punktem na przemysłowej mapie regionu. Huta nie tylko produkowała wyroby stalowe, ale również inwestowała w infrastrukturę dla swoich pracowników, wznosząc przeszło 150 budynków mieszkalnych oraz różnorodne obiekty użyteczności publicznej, takie jak szpital i hotel robotniczy. Po I wojnie światowej, w wyniku zmian politycznych, huta znalazła się w Polsce i przechodziła różne przekształcenia własnościowe, z których najważniejsze dotyczyły polonizacji i etatyzacji jej zarządu. W 1933 roku huta zmieniła nazwę na Huta Batory, co wiązało się z bieżącymi zmianami społecznymi i kulturowymi w regionie. W czasie II wojny światowej zakład ponownie pracował na rzecz niemieckiego przemysłu zbrojeniowego, zyskując nazwę Königs- und Bismarckhütte. Po wojnie nastąpiła nacjonalizacja, a huta stała się własnością państwa. W kolejnych dekadach huta przeszła modernizację oraz zastosowała nowatorskie technologie, w tym metodę TR w kuźni, co przyczyniło się do jej rozwoju. Zmiany ustrojowe po 1992 roku doprowadziły do przekształcenia huty w spółkę akcyjną, co skutkowało jej podziałem i restrukturyzacją. W latach późniejszych różne części huty zostały wykupione przez firmę Alchemia S.A., która utworzyła nowoczesne oddziały: Walcownię Rur Batory, Stalownię Batory oraz Kuźnię Batory. Huta Batory ma zatem bogatą historię, pełną zmian i adaptacji do dynamicznie zmieniających się warunków gospodarczych i politycznych, a jej architektura oraz infrastruktura odzwierciedlają rozwój przemysłu na Górnym Śląsku.