Jaskinia Biśnik

Jaskinia na Biśniku, położona w okolicy wsi Smoleń w województwie śląskim, jest ważnym obiektem archeologicznym, której historia poznania sięga 1951 roku, kiedy to została opisana przez Kazimierza Kowalskiego. Początkowo uznawana za dwie oddzielne jaskinie, z czasem zidentyfikowano ją jako jedną całość. Jaskinia jest znana z licznych znalezisk skamieniałych kości oraz glinianych naczyń, co potwierdza jej znaczenie jako miejscowości osadniczej od średniego paleolitu. Prace archeologiczne rozpoczęły się systematycznie w 1992 roku, a najstarsze znaleziska datowane są na około 270 tysięcy lat. W jaskini zamieszkiwał Homo erectus, co potwierdza jej długą historię lokalnej osadniczej ciągłości. Górna część jaskini charakteryzuje się szerokim korytarzem powstałym w wyniku pionowego pęknięcia skały, z licznymi otworami, podczas gdy dolna część ma bardziej skomplikowaną strukturę, z mniejszymi komorami i tunelami. W jaskini występują liczne formy krasowe, a jej wielki otwór jest regularnie niszczony przez nieznanych sprawców. Jaskinia na Biśniku jest nie tylko miejscem badań archeologicznych, ale także przestrzenią naturalną, w której można spotkać różnorodne gatunki zwierząt, w tym nietoperze. Dodatkowo, w jaskini obserwuje się rozwój glonów oraz pleśni na organicznych resztkach, co świadczy o jej złożonym ekosystemie. Całość tematyki jaskini obrazuje jej wielowarstwową historię, bogatą kulturę oraz przyrodnicze wartości, czyniąc ją interesującym miejscem zarówno z punktu widzenia naukowego, jak i turystycznego.