Jaskinia Zimna

Jaskinia Zimna, znajdująca się w Tatrach Zachodnich niedaleko Doliny Kościeliskiej, jest jedną z niewielu dużych jaskiń o ukształtowaniu poziomym, z licznymi podziemnymi jeziorkami i syfonami. Otwór dolny jaskini usytuowany jest na wysokości 1120 m n.p.m., a górny, zwany Jaskinią Białą, na 1260 m n.p.m. Jaskinia ma długość 5420 m oraz deniwelację 176 m, co plasuje ją wśród największych i najgłębszych w Tatrach Polskich. Odkryta przez braci Zwolińskich w 1913 roku, była badana później przez inne wyprawy, które sukcesywnie odkrywały nowe partie, w tym Partie Wrocławskie oraz Syfon Warszawiaków. Na jej architekturę składają się liczne korytarze, komory oraz charakterystyczne formacje naciekowe, takie jak stalaktyty i stalagmity. Jaskinia jest także ważnym siedliskiem dla nietoperzy, będąc jednym z największych zimowisk w Tatrach. Nie brakowało w niej także niebezpiecznych wypadków. W 1958 roku podczas nurkowania w Syfonie Ogazy jeden z płetwonurków spędził 45 godzin na skalnej półce, co przyczyniło się do nazwania syfonu jego imieniem. W 1966 roku zginął tam również grotołaz R. Lebecki. Jaskinia Zimna, pomimo swojej przyciągającej wrażliwości otoczenia, skrywa liczne niebezpieczeństwa, które przedkładają się na historię jej eksploracji. Jej bogata szata naciekowa oraz różnorodne formacje skalne przyciągają nie tylko grotołazów, ale także miłośników przyrody i turystów, tworząc unikalny obszar badawczy i turystyczny w Polsce.