Kamienica Pod Starą Szubienicą we Wrocławiu

Kamienica Pod Starą Szubienicą, położona na wrocławskim Rynku, ma bogatą historię, sięgającą pierwszej dekady XIV wieku. Jej nazwa wywodzi się od szubienicy, która znajdowała się nieopodal. W ciągu wieków kamienica przechodziła liczne zmiany. Na początku XVI wieku budynek został podniesiony do czterech kondygnacji i zyskał renesansowy charakter, co zawdzięczał przebudowie zleconej przez ówczesnego właściciela, Nikolausa Beyera, który sprowadził włoskich artystów do wykonania sklepienia z lunetami oraz bogato rzeźbionych portali. W kolejnych stuleciach zmieniała ona właścicieli, w tym wpływowe rodziny, jak Krappfowie czy Kirchlerowie, a także kupców, takich jak Hans Leffler czy Peter Krig. W XIX wieku kamienica stała się własnością żydowskiej rodziny Immerwahrów, znanej z handlu tekstyliami oraz kulturowo, nawiązując do postaci Ottilie Immerwahr, śpiewaczki operowej, oraz Clary Immerwahr-Haber, pioniery w dziedzinie nauki. Kamienica została zniszczona podczas II wojny światowej, a jej odbudowa trwała od 1953 do 1960 roku, nawiązując do renesansowo-barokowego stylu z początku XVII wieku, chociaż w uproszczonej formie. Projekt odbudowy wykonał zespół architektów z Lwowa i Wrocławia, a do rekonstrukcji użyto zarówno historycznych, jak i nowych materiałów budowlanych. Obecnie w kamienicy znajduje się restauracja Cesarsko-Królewska, a wcześniej była herbaciarnia Herbowa oraz lokal Can Can. Ciekawostką jest, że podziemia kamienicy sięgały głębokości 28 metrów, co wzbudzało zainteresowanie badaczy jej historii. Kamienica, jako miejsce z bogatym dziedzictwem architektonicznym i kulturowym, nadal odgrywa ważną rolę w wrocławskiej przestrzeni miejskiej.