Katedra św. Wincentego i św. Jakuba we Wrocławiu

Kościół św. Jakuba we Wrocławiu, ufundowany przez Henryka Pobożnego około 1240 roku, jest znaczącym obiektem zarówno pod względem architektonicznym, jak i historycznym. Początkowo w stylu romańskim, z czasem przeszedł znaczną przebudowę w gotyckim stylu w XIV i XV wieku, kiedy to m.in. powstała jego obecna nawa główna o długości 77,5 m. Kościół od początku pełnił ważną rolę w życiu miasta, a jego krypta stała się miejscem pochówku fundatora, księcia Henryka Pobożnego, który zginął w 1241 roku. W 1530 roku kościół przeszedł w ręce norbertanów, co wpłynęło na dalszy rozwój architektury, m.in. zburzenie romańskiego lektorium. W XVII wieku zyskał bogate wyposażenie barokowe, a budowa kaplicy Hochberga w latach 1723-1728 wprowadziła elementy baroku, w tym freski i rzeźby. Kościół doświadczył zniszczeń w czasie II wojny światowej, a jego odbudowa trwała przeszło 40 lat, kończąc się w 1991 roku. W 1997 roku papież Jan Paweł II przekazał go Kościołowi greckokatolickiemu, co podkreśla jego wielowyznaniowy charakter. W latach 2000-2013 przeprowadzono rekonstrukcję kaplicy Hochberga, odkrywając cenne elementy sztuki, takie jak odrestaurowana Pieta i głowa św. Anny, która zyskała na wartości historycznej po odnalezieniu. Kościół św. Jakuba stanowi ważny punkt na mapie Wrocławia, obok innych katedr, w tym archikatedry św. Jana Chrzciciela i luterańskiego kościoła Opatrzności Bożej. Atutem tego miejsca jest również bogate dziedzictwo kulturowe, które łączy elementy różnych tradycji religijnych oraz stylów architektonicznych.