Katedra Świętego Ducha w Warszawie

Katedra Świętego Ducha w Warszawie to główna świątynia Kościoła Polskokatolickiego w Polsce, zlokalizowana przy ul. Szwoleżerów 2. Została pierwotnie wzniesiona jako wojskowa cerkiew prawosławna, a jej historia budzi kontrowersje związane z datą powstania i patronatem. Niektórzy badacze, jak Piotr Paszkiewicz, datują jej powstanie na 1867 r., wskazując na patronkę św. Olgę, a jej budowę traktują jako element rosyjskiej polityki. Inni, tacy jak Kirył Sokoł, datują cerkiew na lata 1903–1906 i jako patrona wskazują św. Martyniana. Po opuszczeniu przez wojsko rosyjskie w 1915 r. budynek przez cztery lata stał opuszczony, a następnie został przekazany Kościołowi katolickiemu, a od 1945 r. Kościołowi Polskokatolickiemu. Architektonicznie katedra ma formę krzyża greckiego, z ośmiobocznym bębnem uwieńczonym latarnią. Inspiracje architektoniczne są mieszanką stylów greckich i neoromańskich, a skromne zdobienia nawiązują do stylistyki pierwszych wieków chrześcijaństwa. Wnętrze pierwotnie zdobił ikonostas, freski oraz ikony, w tym jeden wyjątkowy wizerunek św. Martyniana. Do dziś przetrwał marmurowy ołtarz oraz fragmenty fresków, a wnętrze wzbogacają nowoczesne witraże. Ciekawostką jest, że świątynia zachowała wiele pierwotnych cech architektonicznych, a doroczne nabożeństwa w intencji poległych szwoleżerów przypominają o jej przedwojennym przeznaczeniu. Katedra jest również miejscem pamięci związanym z 1 Pułkiem Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego.