Katedra polowa Wojska Polskiego

Katedra polowa Wojska Polskiego Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, zlokalizowana w Warszawie przy ul. Długiej 13/15, ma bogatą historię sięgającą 1642 roku, kiedy to na zlecenie Władysława IV wzniesiono drewniany kościół pijarów. Po jego zniszczeniu w 1656 roku, Jan Kazimierz zdecydował o budowie murowanej świątyni, która została konsekrowana w 1701 roku pod wezwaniem Matki Bożej Zwycięskiej. W XIX wieku budowla przeszła w ręce Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej i w latach 1835–1837 została przystosowana do liturgii prawosławnej. Po I wojnie światowej, w wyniku decyzji papieża Benedykta XV, katedra została oddana Kościołowi rzymskokatolickiemu i stała się katedrą polową. W okresie okupacji niemieckiej kościół stracił swoją tożsamość, ale po 1991 roku przywrócono Ordynariat Polowy, a katedra uzyskała obecne wezwanie. Architektura katedry łączy elementy barokowe z późniejszymi adaptacjami. W jej wnętrzu znajdują się zabytkowe organy z XIX wieku oraz figura Matki Bożej Królowej Polski. Katedra ma także znaczenie kulturowe; w nocy z 6 na 7 sierpnia 1944 odbyła się defilada wojsk powstańczych, a w 2010 roku odsłonięto tablicę poświęconą ofiarom katastrofy smoleńskiej. Warto również zwrócić uwagę na Kaplicę Katyńską, upamiętniającą ofiary zbrodni katyńskiej, a także Muzeum Ordynariatu Polowego, które dokumentuje dzieje polskiego oręża oraz martyrologii wojennej. Katedra jest miejscem modlitwy i upamiętnienia, a jej bogata historia i liczne zabytki sprawiają, że jest istotnym punktem na mapie Warszawy.