Kościół św. Barbary w Gdańsku

Kościół św. Barbary w Gdańsku to późnogotycka świątynia, która od połowy XVI wieku do 1945 roku pełniła funkcję protestancką. W 1387 roku przy Długich Ogrodach założono szpital dla zakaźnie chorych z kaplicą pod wezwaniem św. Barbary. W 1456 roku kaplica została podniesiona do rangi kościoła parafialnego. W XIV i XV wieku kościół przeszedł liczne rozbudowy, a po wielkich pożarach w 1499, 1537 i 1545 roku został odbudowany oraz wzmocniony przyporami. W 1557 roku, w wyniku zmian religijnych w Gdańsku, świątynia przekształciła się w kościół luterański. Architektura kościoła, o długości 36 m i wysokości 10 m, ukazuje niejednorodny styl, z główną częścią gotycką, renesansowymi wieżą i hełmem oraz barokowym szczytem wschodnim. Wieża, mająca 40 m wysokości, zdobią trzy spiżowe dzwony, które pierwotnie miały trafiać do Bazyliki Mariackiej. We wnętrzu kościoła znajdują się zabytkowe rzeźby oraz nowoczesne witraże zaprojektowane przez Barbarę Massalską. Po II wojnie światowej świątynia doznała poważnych zniszczeń, jednak odbudowano ją w latach 1956-1961. W 1968 roku erygowano parafię rzymskokatolicką, a w kolejnych latach cały czas prowadzono prace restauracyjne. Kościół zyskał wyróżnienia dzięki nowym organom i wystroju wnętrza, co przyczyniło się do ożywienia życia kulturalnego w regionie. Ciekawostką jest, że organista w końcu XVI wieku, Piotr Drusiński, był znanym kompozytorem, a w 1986 roku instalacja iluminacji zewnętrznej wzbogaciła jego estetykę. Kościół św. Barbary jest zatem nie tylko miejscem kultu religijnego, ale także istotnym punktem w historii i kulturze Gdańska.