Kościół św. Franciszka w Warszawie

Kościół św. Franciszka w Warszawie, znany także jako kościół Stygmatów św. Franciszka, jest ważnym obiektem architektonicznym i kulturalnym na Nowym Mieście. Franciszkanie osiedlili się w Warszawie w 1646 roku, zakładając kościół i klasztor dzięki dotacjom lokalnych notabli oraz aprobacie króla Władysława IV. Oryginalna drewniana konstrukcja spłonęła podczas potopu szwedzkiego, a w latach 1679–1691 zrealizowano projekt Jana Chrzciciela Ceroniego, którego częściowo zrealizowane elementy przetrwały do dziś. Budowę wznowiono w 1713 roku, a kościół poświęcił biskup poznański Stanisław Hozjusz w 1737 roku. Mimo przerwy w pracach budowlanych, między innymi z powodu śmierci Ceroniego, kościół zachował elementy barokowe oraz rokokowe. W XIX wieku zespół klasztorny przechodził różne losy, w tym przekształcenie w placówki różnorodnych instytucji. Po zniszczeniach II wojny światowej, kościół został odbudowany, a jego wnętrze zachowało wiele cennych dzieł sztuki, w tym obrazy Matthiasa Kargena i Michaela Willmanna. Architektonicznie wyróżniają się ołtarz główny oraz liczne boczne, w tym ołtarz Krzyża Świętego z rzeźbą Andrzeja Schlutera. Ciekawostką jest, że klasycystyczne zmiany fasady w XVIII wieku nie wyszły na dobre jej artystycznej wartości. W 1940 roku kościół był blisko granic warszawskiego getta, a podczas powstania warszawskiego ucierpiał od bombardowania. Obecnie, po licznych renowacjach, kościół wrócił do pierwotnej świetności, zachowując bogate dziedzictwo kulturowe i artystyczne, w tym barokowe organy zbudowane w 1925 roku.