Kościół pw. św. Marcina w Poznaniu to rzymskokatolicki zabytkowy obiekt położony w centrum miasta. Historia świątyni sięga 1240 roku, gdy prawdopodobnie został wzniesiony przez księcia Przemysława I. Parafia, która istniała od XI wieku, obejmowała szeroki obszar lewobrzeżnego Poznania. Kościół początkowo miał niewielkie rozmiary i był murowany; w średniowieczu rozwinięto jego wyposażenie, w tym ołtarze. Obecny kształt świątynia uzyskała w wyniku przebudowy w XVI wieku, a jej rozwój kontynuowano aż do potopu szwedzkiego. W XVII wieku kościół został zniszczony przez pożar; został odbudowany w stylu barokowym przez Andrzeja Wilkiewicza i Andrzeja Chrościńskiego. W XIX wieku przeszedł gruntowną modernizację, a na początku XX wieku przebudowano go w celu rozszerzenia przestrzeni. W 1929 roku nad bocznym wejściem powstała nowa wieża, która stała się charakterystycznym elementem budowli. Kościół był nie tylko miejscem kultu, ale także byłym centrum życia społecznego; był to najbogatszy kościół w Poznaniu, a jego parafia współorganizowała różne inicjatywy kulturalne. W 1939 roku kościół zamieniono na magazyn, a w 1945 roku spłonął. Po odbudowie z lat 1950-1954 przywrócono mu formę gotycką oraz wzbogacono wnętrze o cenne zabytki, jak ołtarz tryptykowy z XV wieku czy polichromie. Na świeżym powietrzu obok kościoła znajduje się grota Matki Bożej z Lourdes z 1911 roku, która była wielokrotnie niszczona, ale poddawana renowacjom. Warto wspomnieć o organach, które w 1965 roku zbudowała firma Włodzimierza Truszczyńskiego, a także o trzech dzwonach znajdujących się na dzwonnicy, które są uznawane za zabytki pierwszej klasy. Kulturalnym wydarzeniem związanym z kościołem jest Dzień św. Marcina, obchodzony 11 listopada, kiedy to odbywa się uroczysty pochód, a mieszkańcy Poznania dzielą się rogalami świętomarcińskimi, wspierając potrzebujących. Kościół pw. św. Marcina to nie tylko istotny obiekt sakralny, ale również ważny element dziedzictwa kulturowego Poznania, łączący tradycję z historią lokalnej społeczności.