Kościół garnizonowy pw. Matki Boskiej Królowej Polski w Rzeszowie

Kościół garnizonowy pw. Matki Boskiej Królowej Polski w Rzeszowie, będący jednocześnie świątynią parafii cywilno-wojskowej, stanowi istotny element dziedzictwa kulturowego i architektonicznego miasta. Został zbudowany w latach 1712–1722 na fundację Andrzeja Passakowicza, bogatego kupca ormiańskiego. Konsekracja miała miejsce 27 kwietnia 1722 roku, a projektantami byli Jan Chrzciciel Belotti oraz Karol Henryk Wiedemann. Kościół, zbudowany w stylu barokowym, wyróżnia się surowym wystrojem zgodnym z zasadami reformatów. Inwestycje magnackie, w tym darowizny rodziny Lubomirskich, przyczyniły się do jego rozwoju. W latach 1787–1922 kościół stracił swoją funkcję sakralną, gdyż po kasacji klasztoru został przekształcony w magazyn przez władze austriackie. Po I wojnie światowej, w 1922 roku, ponownie oddano go do użytku jako kościół garnizonowy, rekonstruując jego wnętrze i ustanawiając parafię wojskową. W czasie II wojny światowej świątynia była wykorzystywana przez wojsko, a uszkodzenia, jakie przeszedł na skutek bombardowań, zostały naprawione po wojnie. W 1968 roku, z inicjatywy biskupa Ignacego Tokarczuka, powstała parafia cywilna. Kościół przeszedł gruntowną renowację w 2008 roku, a prace rewitalizacyjne obejmowały również renowację fresków. Wnętrze kościoła zdobi ołtarz główny z XVII wieku, ambona w stylu rokokowym oraz barokowe rzeźby. W katakumbach, które znajdują się pod kościołem, pochowano wielu dobroczyńców, w tym Mariannę Lubomirską. Ciekawostką jest, że teren dawnego ogrodu klasztornego przekształcono w park miejski, który w ciągu lat zyskał różne zdobienia i pomniki. Kościół garnizonowy jest więc nie tylko miejscem kultu, lecz także pamiątką bogatej historii regionu oraz świadectwem zmieniających się losów Rzeszowa.