Kościół Matki Bożej Różańcowej w Kłodzku

Kościół Matki Bożej Różańcowej w Kłodzku, usytuowany na Wyspie Piasek, to rzymskokatolicka świątynia, której historia sięga przybycia franciszkanów około 1250 roku. W 1257 roku istniała tu kaplica, a pierwsza wzmianka o kościele pochodzi z dokumentu odpustowego z 1350 roku. W 1427 roku, w czasie wojen husyckich, franciszkanie musieli opuścić świątynię, przenosząc się wewnątrz murów miejskich. Budynki klasztorne uległy zniszczeniu przez pożar w 1463 roku, a po ich odbudowie, kolejne problemy związane z upadkiem zgromadzenia miały miejsce na początku XVI wieku, kiedy władze Kłodzka przejęły ich własności. Teren został zwrócony franciszkanom w 1604 roku, a nowa budowla powstała w latach 1628–1631. Obiekt, aczkolwiek oddany do użytku w stanie surowym, był stopniowo wykończany do 1697 roku. W 1810 roku zakonników usunięto w ramach sekularyzacji, co spowodowało, że budynki stały puste przez dekadę, aż władze zdecydowały o przekształceniu kościoła w katolicki kościół garnizonowy. Po II wojnie światowej franciszkanie wrócili w 1945 roku. Kościół, zniszczony przez powodzie w 1783, 1938 oraz katastrofalną powódź tysiąclecia w 1997 roku, przeszedł liczne renowacje, w tym w latach 1974–1975 oraz 1998–2010. Architektonicznie, kościół reprezentuje typ trójnawowej bazyliki z dwiema wieżami w fasadzie zachodniej. Wnętrze znajduje się na pograniczu stylów, z ośmiobocznymi kaplicami i sklepieniem kolebkowym. Ołtarze i malowidła pochodzą z okresu eklektyzmu XIX wieku i nawiązują do tajemnic różańca, przy czym główny ołtarz poświęcony jest Ukoronowaniu Najświętszej Maryi Panny. Kościół, wpisany do rejestru zabytków w 1964 roku, stanowi nie tylko ważny element kulturalnego dziedzictwa Kłodzka, ale także znaczący punkt turystyczny. Interesującym aspektem są liczne witraże, dekoracje malarskie oraz fakt, że położenie kościoła malowniczo zamyka perspektywę średniowiecznego mostu gotyckiego. Kościół Matki Bożej Różańcowej, wciąż czynny, pełni ważną rolę w życiu religijnym lokalnej społeczności.