Kościół Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego w Poznaniu

Kościół Królowej Różańca Świętego w Poznaniu, znany również jako kościół Dominikanów, to istotna świątynia znajdująca się w centrum Poznania, na rogu ulic Libelta i Alei Niepodległości. Został zbudowany na początku XX wieku, po przywróceniu dominikanów w 1937 roku. Pierwotny projekt architekta Stefana Cybichowskiego był ambitny, jednak prace przerwano z powodu II wojny światowej. Po wojnie w procesie budowy pojawiło się wiele różnych projektów, w tym modernistyczne propozycje, które nie uzyskały akceptacji dominikanów. Ostatecznie zrealizowano projekt Adolfa Szyszko-Bohusza, który nawiązywał do wcześniejszego kościoła w Trembowli. Budowa ukończona została w latach 1959-1960, a kościół otrzymał formę bazyliki wczesnochrześcijańskiej. Architektura świątyni jest eklektyczna, z nawiązaniami do bazylik romańskich, a wyróżniają się z niej w szczególności dwie wieże i portyk wsparte na jońskich kolumnach. Wnętrze przeznaczone na działalność duszpasterską układane jest w trzy nawy, co tworzy przestrzeń sprzyjającą wspólnocie. W kościele znajdują się cenne dzieła sztuki, m.in. obrazy z XVII wieku namalowane przez Tomasza Dolabellę oraz dzieło Karola Sagnowskiego, a także kaplica Wieczystej Adoracji. Kościół pełni znaczącą rolę duchową i kulturową dla Poznania, będąc od 2017 roku wielkopostnym kościołem stacyjnym. W jego przestrzeni upamiętnione są ważne postacie oraz wydarzenia z historii, co czyni go ważnym miejscem zarówno religijnym, jak i historycznym. Ciekawostką jest, że w atrium znajdują się tablice upamiętniające żołnierzy Armii Krajowej oraz inne osobistości związane z Poznaniem. Klasztor dominikanów usytuowany obok kościoła, wciąż pełni aktywną rolę w życiu duchowym i kulturalnym regionu.