Kolonia Emma

Kolonia Emma w Radlinie, znana także jako Colonie Emma, to wczesnomodernistyczne osiedle, które powstało w latach 1897-1913, skoncentrowane głównie wokół ul. Korfantego. Zostało zaprojektowane w celu zamieszkania urzędników kopalni „Emma” i stanowi przykład idei osiedla-ogrodu, której celem była integracja funkcji mieszkalnych z elementami rekreacyjnymi i społecznymi. Architektonicznie osiedle składa się z domów w stylu cottage, a także podmiejskich willi, co nadaje mu charakterystyczny, przyjazny wygląd. W pierwszym etapie, rozpoczętym w 1897 roku, zrealizowano kilka budynków, a ich projektantem był prawdopodobnie A. Becher. W latach 1910-1913 powstał drugi etap, który obejmował zespół budynków dla rodzin, a także infrastrukturę społeczną, w tym szkołę oraz willę dyrektora kopalni, której projektantem był William Müller. Warto również zaznaczyć, że Hans Poelzig był zaangażowany w projekt rozbudowy kolonii, chociaż jego plany nie zostały zrealizowane. W 1913 roku kolonia składała się z 14 budynków dla urzędników, 49 domów dla robotników, a także różnych budynków użyteczności publicznej, takich jak biblioteka, gospoda, czy łaźnia. Ciekawostką jest, że przed II wojną światową część z tych budynków, w tym jeden z domów kwaterunkowych, pełniła rolę siedziby magistratu oraz sztabu Obrony Narodowej. Kolonia Emma jest nie tylko miejscem związanym z historią górnictwa w regionie, ale także przykładem dbałości o estetykę oraz funkcjonalność osiedli robotniczych, co czyni ją interesującym obiektem pod kątem obserwacji zmian architektonicznych i społecznych na początku XX wieku.