Latarnia Morska Rozewie

Latarnia Morska Rozewie to jedna z najbardziej znanych latarni na polskim wybrzeżu Bałtyku, usytuowana na przylądku Rozewie, między Jastrzębią Górą a Chłapowem. Składa się z dwóch latarni: "starej" (czynnej) z 1822 roku oraz "nowej" (nieczynnej) z 1875 roku. Stara latarnia, modernizowana w 1910 i 1978 roku, osiąga wysokość 32,7 m i zasięg światła wynoszący 26 Mm (48,2 km), co czyni ją latarnią o największym zasięgu w Polsce. Została zaprojektowana w stylu klasycystycznym, z okrągłą wieżą z kamieni narzutowych. Jej charakterystyczna latarnia elektryczna została zainstalowana po modernizacji w 1910 roku. Nowa latarnia, która przestała funkcjonować w 1910 roku, była zbudowana z podobnych materiałów, ale jej wieża miała wysokość 23,8 m i służyła jedynie 35 lat. Latarnia morska Rozewie ma także swoją historię kulturową – nosi imię Stefana Żeromskiego, który według legendy pisał tu swoją powieść "Wiatr od morza". Jednakże w rzeczywistości Żeromski jedynie zwiedził latarnię. W ciągu lat latarnia była w rękach rodziny Wzorków, której członkowie pełnili funkcje latarników od 1920 roku. W 1945 roku latarnia zaczęła występować jako radiolatarń. Dziś znajduje się tam muzeum latarnictwa, w którym można zobaczyć stare reflektory oraz eksponaty związane z historią morską regionu. Latarnia jest dostępna dla zwiedzających, a ze względu na strome schody, nie jest dostępna dla dzieci poniżej czwartego roku życia. Do latarni można dotrzeć drogą z Władysławowa lub Jastrzębiej Góry, gdzie znajdują się parkingi. Symbolem jest tablica pamięci Leona Wzorka, latarnika, który zginął w obronie swojego posterunku podczas II wojny światowej. Latarnia reprezentuje nie tylko ważny punkt nawigacyjny, ale także bogate dziedzictwo architektoniczne oraz kulturowe regionu.