Mnich

Masyw Mnicha, położony w Dolinie Rybiego Potoku w Tatrach Wysokich, wyróżnia się trzema głównymi wzniesieniami: Mnich, Mniszek i Ministrant. Wznosi się na wysokość 2068 m, a jego charakterystyczny kształt przypomina postać siedzącego mnicha. Północno-wschodnia ściana Mnicha, niemal pionowa, jest miejscem jednych z najtrudniejszych dróg wspinaczkowych w polskich Tatrach. Historia zdobycia szczytu rozpoczęła się w 1879 roku, kiedy to Jan Gwalbert Pawlikowski i Maciej Sieczka dokonali pierwszego wejścia, pokonując trasę boso. Pierwszą kobietą na Mnichu była Wanda Herse w 1902 roku, a pierwsze zimowe wejście miało miejsce w 1910 roku. Szczyt zdobywano głównie od zachodu do 1908 roku, kiedy Roman Kordys i Gyula Komarnicki pokonali trudną północno-zachodnią ścianę. Najtrudniejsza droga znajduje się na ścianie północno-wschodniej, a w 1955 roku została pokonana metodą nitowania. Dzisiejsze drogi wspinaczkowe, mimo że początkowo uważane za niedostępne, stały się popularnym celem taterników. W 1941 roku podczas II wojny światowej hitlerowcy umieścili na Mnichu drewnianą swastykę, którą później polscy taternicy zdemontowali. Mnich jest nie tylko popularnym celem wspinaczkowym, lecz także symbolem kulturowym, występującym w literaturze, filmach i legendach ludowych, a jego sylwetka zdobi odznaki przewodników tatrzańskich. Pierwszą wzmiankę o nazwie Mnicha zapisał Gabriel Rzączyński w 1721 roku. Mnich miał swoje miejsce w poezji, filmach (m.in. „Wariant R” oraz „Prowokator”) i związany jest z wieloma ciekawostkami oraz podaniami o wędrującym po Tatrach mnichu.