Monaster Opieki Matki Bożej w Turkowicach

Monaster Opieki Matki Bożej w Turkowicach to żeński klasztor prawosławny, założony w 1903 roku jako część ruchu mającego na celu wzmocnienie prawosławia i kultury rosyjskiej na ziemiach wcielonych do Imperium Rosyjskiego. Został zbudowany w miejscu o silnych tradycjach ukraińskich, związanych z kultem Turkowickiej Ikony Matki Bożej. Monaster zyskał znaczenie jako centrum pracy społecznej, prowadząc szkoły, szpitale oraz sierocińce, a także stał się popularnym miejscem pielgrzymkowym, przyciągającym tysiące wiernych, zwłaszcza podczas uroczystości religijnych. Architektura klasztoru, wzorowana na stylu bizantyjsko-rosyjskim, obejmowała pięciokopułowy sobór i inne obiekty użytkowe. Po I wojnie światowej, w wyniku bieżeństwa zakonnic i przejęcia obiektów przez państwo polskie, klasztor popadł w ruinę, a jego działanie zostało zakończone. W okresie międzywojennym prowadzono próby restytucji monasteru, jednak bezskutecznie. Po II wojnie światowej nastąpiło dalsze osłabienie kultu, a mniszki osiedliły się gdzie indziej. Reaktywacja monasteru miała miejsce w 2008 roku, po odzyskaniu jednego z budynków, co umożliwiło przywrócenie życia monastycznego zgodnego z dawnymi regułami. Monaster Opieki Matki Bożej przekształcił się w centrum kultu Turkowickiej Ikony Matki Bożej oraz pamięci o mniszce Paraskiewie, kanonizowanej w 2000 roku. Wspólnota obchodzi doroczne święta i zajmuje się działalnością wydawniczą, kultywując tradycję muzyki cerkiewnej zgodnej z bizantyjską. Monaster ma także swoją unikalną historię, pełną ciekawostek związanych z pielgrzymkami, lokalnymi legendami oraz różnorodnymi kolejnymi losami zakonnic, co czyni go ważnym punktem na religijnej i kulturalnej mapie Polski. Obecnie wspólnota liczy kilka mniszek i kontynuuje działalność, pomimo lokalnych kontrowersji związanych z ich obecnością.