Morskie Oko

Morskie Oko, drugie co do wielkości jezioro w Tatrach, znajduje się w Dolinie Rybiego Potoku na wysokości 1395 m n.p.m. Jego pomiary datują się od 1787 roku, a pierwszy plan batymetryczny opracował Eugeniusz Klemens Dziewulski w 1879 roku. Powierzchnia jeziora wynosi około 34,93 ha, a jego maksymalna głębokość osiąga 51,8 m. Najstarsze schronisko PTTK, nazwane imieniem Stanisława Staszica, znajduje się na północnym brzegu jeziora i jest punktem wypadowym do wędrówek w okolicznych górach. Otoczenie Morskiego Oka jest bogate w naturalne walory, takie jak kosodrzewina z limbami oraz rzadkie gatunki roślin, w tym pstrągi. Jezioro zasilane jest dwoma potokami i ma charakter polodowcowy, a jego woda ma zieloną barwę. Kulturowo Morskie Oko inspirowało wielu artystów i literatów; jego nazwa, tłumaczona z niemieckiego, wiąże się z lokalnymi legendami o podziemnych połączeniach z Adriatykiem. Historia jeziora sięga 1575 roku, a od 1933 jest własnością państwa polskiego. Morskie Oko było także miejscem sporów dotyczących granic, które zakończyły się w 1902 roku korzystnym wyrokiem sądowym dla Galicji. Turystycznie, odkryte już w XIX wieku, jezioro jest popularnym celem wycieczek, a w jego okolicy prowadzone są liczne szlaki turystyczne. Ciekawostką jest zarejestrowanie w 2021 roku obecności bobra nad Morskim Okiem, co stanowiło pierwszy taki przypadek w historii. Morskie Oko zostało uznane przez The Wall Street Journal za jedno z pięciu najpiękniejszych jezior świata.