Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie

Muzeum Książąt Czartoryskich w Krakowie, założone przez księżną Izabelę Czartoryską w 1801 roku, jest jednym z najstarszych muzeów w Polsce. Jego początki sięgają zbiorów puławskich, które po upadku powstania listopadowego częściowo uległy rozproszeniu. W 1870 roku książę Władysław Czartoryski przeniósł zbiory do Krakowa, gdzie, tak jak księgozbiór Czartoryskich, zostały udostępnione dla publiczności. Muzeum, początkowo mieszczące się w Arsenale Miejskim, stopniowo rozwijało swój kompleks, zyskując nowe przestrzenie dzięki zakupom budynków przy ulicy Pijarskiej. W latach 1879-1901 architekci, tacy jak Maurycy Ouradou, przekształcili pałac w zespół pałacowo-muzealny, dodając elementy renesansowe i ozdobne dziedzińce. Po II wojnie światowej muzeum włączono do Muzeum Narodowego w Krakowie, a kolekcja do 1991 roku była zarządzana przez Fundację Książąt Czartoryskich. W 2010 roku rozpoczął się gruntowny remont placówki, która była zamknięta do końca 2019 roku. Po zakończeniu prac muzeum wzbogaciło się o nową przestrzeń ekspozycyjną, dzięki czemu kolekcja, w tym arcydzieła takie jak "Dama z gronostajem" Leonarda da Vinci oraz "Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem" Rembrandta, stały się bardziej dostępne. Wartością dodaną muzeum jest jego bogata historia oraz powiązania z polskim dziedzictwem kulturowym, które są podkreślane przez różnorodność zgromadzonych dzieł, od malarstwa po militaria. W 2016 roku doszło do sprzedaży kolekcji Skarbowi Państwa za 100 mln euro, co stanowi istotny moment w dziejach muzeum, jako że jego zbiory zostały zintegrowane z Muzeum Narodowym w Krakowie. Dziedziniec muzuem otrzymał nowoczesne przeszklone zadaszenie, co poprawiło komfort zwiedzających i umożliwiło organizację nowych wystaw. Muzeum stało się symbolem nie tylko lokalnej kultury, ale również narodowej tożsamości, z bogatą ofertą edukacyjną i społeczną.