Ołbin

Ołbin to osiedle we Wrocławiu, położone na północ od Ostrowa Tumskiego, które stanowiło zalążek osadnictwa w mieście. Jego historia sięga XII wieku, kiedy to w latach 30. tego stulecia komes Piotr Włostowic ufundował opactwo benedyktyńskie św. Wincentego. W XIX wieku, na miejscu opactwa, wzniesiono kościół św. Michała Archanioła. Ołbin przez długi czas pozostawał na uboczu, poza murami Wrocławia, a jego rozwój dynamizował się po zajęciu miasta przez wojska napoleońskie w 1807 roku i włączeniu go do granic miasta w 1808 roku. Znajdowały się tu ważne budowle, w tym kaplica św. Hieronima oraz później kościół św. Urszuli. W połowie XIX wieku, w sąsiedztwie kościoła, powstała huta szkła, a w rejonie Nowej Wsi Polskiej znajdował się Ogród Ludowy, popularne miejsce wypoczynku. Ołbin stał się też miejscem narodzin św. Teresy Benedyktyki od Krzyża, której dom rodzinny został przekształcony w muzeum. W II połowie XIX wieku założono Wrocławską Spółdzielnię Konsumencką, a przy ul. Sienkiewicza zlokalizowano piekarnię „Mamut”, jedną z największych wówczas. W architekturze dominują kamienice z przełomu XIX i XX wieku, a dzięki mniejszym zniszczeniom podczas II wojny światowej, wiele z nich przetrwało do dziś. Ołbin jest także znany z bogatej historii kulturalnej i edyfikacyjnej, w tym z istnienia Instytutu Głuchoniemych oraz Ewangelickiego Konwiktu Teologicznego „Johanneum”. W latach 1902–1904 zbudowano tu gmach Królewskiej Szkoły Rzemiosł Budowlanych. Nazwa Ołbin, po raz pierwszy zapisana w dokumentach w 1175 roku, najprawdopodobniej pochodzi od imienia Albin lub może być związana z niemieckim słowem „łabędź”. Dziś Ołbin, z licznymi zabytkami architektonicznymi i bogatą historią, jest przylądem kulturowym, zamieszkiwanym przez około 41,1 tysiąca osób według szacunków z 2004 roku. W 1991 roku wydzielono z niego osobne osiedla, nadając Ołbinowi dobrze określoną tożsamość w obrębie Wrocławia.