Ogród Botaniczny Uniwersytetu Jagiellońskiego

Ogród Botaniczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, założony w 1783 roku, jest najstarszym ogrodem botanicznym w Polsce i odgrywa istotną rolę w historii nauki oraz kultury. Zajmuje powierzchnię 9,6 ha, a jego tereny były pierwotnie ogrodem rodziny Czartoryskich. Ogród jest zorganizowany jako park krajobrazowy z bogatą kolekcją roślin, w tym około 5000 gatunków, z czego 1000 to drzewa i krzewy. Wśród pomników przyrody znajdują się m.in. "Dąb Jagielloński" oraz szereg wyjątkowych roślin, takich jak miłorząb dwuklapowy czy cypryśnik błotny. W strukturze ogrodu wyróżniają się szklarnie, w tym najstarsza „Victoria” oraz „Jubileuszowa”, stworzone z myślą o badaniach i ekspozycji roślin tropikalnych. Ogród ma także swoje historyczne gmachy, takie jak Obserwatorium Astronomiczne oraz Collegium Śniadeckiego, w których odbywały się pionierskie prace botaniczne. Różne epoki i dyrektorzy, tacy jak Jan Dominik Jaśkiewicz i Władysław Szafer, przyczynili się do rozwoju ogrodu oraz do kolekcjonowania roślin. W ogrodzie znajdują się popiersia znanych botaników, co podkreśla jego znaczenie w polskiej historii nauki. Na przestrzeni lat Ogród Botaniczny przeszedł wiele zmian, adaptując się do realiów politycznych i społecznych, a także wzbogacając swoje zasoby o nowe gatunki roślin. Jego obecny wygląd i funkcje są efektem pracy wielu znakomitych botanów, którzy, przez wieki, rozwijali tę instytucję, czyniąc ją nie tylko miejscem badań naukowych, ale również cenną atrakcją turystyczną i kulturalnym dziedzictwem Krakowa.