Opactwo Cystersów w Lubiążu

Zespół klasztorny w Lubiążu jest drugim co do wielkości obiektem sakralnym na świecie, a jego architektura barokowa, z najdłuższą fasadą barokową w Europie, zajmuje imponującą powierzchnię dwóch i pół hektara dachów. Kompleks, składający się z bazyliki Wniebowzięcia NMP, klasztoru, pałacu opatów oraz kościoła św. Jakuba, jest znany nie tylko z bogatej architektury, ale także z historycznych związków z dynastią Piastów, których mumie znajdują się w klasztornych kryptach. Od lat 70. XX wieku miejsce to stało się obiektem poszukiwań skarbów przez Służbę Bezpieczeństwa PRL, co wiązało się z legendą o "złocie Wrocławia". W rzeczywistości odkryto tam tysiące ludzkich kości, które zjawiskiem przeszłości wskazywały na mnichów cysterskich, a nie więźniów obozów. Po 1989 roku rozpoczęto renowację klasztoru, prowadząc do udostępnienia wielu zabytkowych sal, w tym Sali Książęcej, znanej z barokowych fresków. Współczesność Lubiąża to również miejsce wielu kulturalnych wydarzeń, takich jak festiwale, koncerty i wystawy sztuki, a także działalność Fundacji Lubiąż, która organizuje cykliczne imprezy przyciągające turystów. Na terenie klasztoru kręcone były klipy muzyczne, co wpisuje się w jego atrakcyjność. Historycznie, klasztor odgrywał znaczącą rolę w regionie, będąc ważnym centrum kultury i piśmiennictwa, oraz miejscem pochówku znaczących postaci, takich jak Bolesław Wysoki czy Henryk III Głogowski. Opatowie cysterscy przyczynili się do rozwoju architektury oraz sztuki, a zmiany polityczne, w tym kasata zakonu w XIX wieku, wpłynęły na dalsze losy klasztoru, który COVID-19 przekształcił w szpital psychiatryczny. Lubiąż jest zatem nie tylko arcydziełem architektury, ale także żywym pomnikiem historii i kultury Śląska.