Oporów

Oporów, osiedle Wrocławia, położone w południowo-zachodniej części miasta, ma bogatą historię sięgającą czasów średniowiecza. Po raz pierwszy wzmiankowane w dokumentach cystersów z Lubiąża z lat 1201-1227, pierwotnie odnosiło się do lokalizacji nazywanej Prawików. W 1211 r. wieś, będąca w rękach kapituły wrocławskiej od 1208 r., przekształciła się w XVIII wieku, stając się osiedlem willowym. W okresie międzywojennym Oporów zyskał charakter elitarny, gdy bogaci mieszkańcy Wrocławia budowali tam wille. W latach 30. XX wieku powstało tu również kościoły katolicki oraz pomyślano o budowie świątyni ewangelickiej, która ostatecznie nie powstała. Po II wojnie światowej osiedle stało się popularne wśród profesorów wrocławskich uczelni, co nadało mu specyficzną atmosferę. W 1951 roku Oporów włączono do Wrocławia, co miało na celu lepsze skomunikowanie osiedla z resztą miasta. W ciągu kolejnych lat zrealizowano szereg inwestycji, w tym budowę nowego mostu oraz przebudowę pętli tramwajowej, co poprawiło jakość transportu publicznego. Ważnym zabytkiem Oporowa jest dwór szachulcowy z połowy XVI wieku, stanowiący jedną z najstarszych budowli tego typu w Polsce. Historia nazwy wsi sięga dokumentu z 1218 r., który odnotowuje formę „Oprovo”, a kolejne notacje wskazują na jej ewolucję. Obecnie Oporów jest dobrze skomunikowany, posiadając liczne linie autobusowe i tramwajowe, a także infrastrukturę sprzyjającą zarówno mieszkańcom, jak i przyjezdnym.