ORP Kujawiak

ORP Kujawiak to polski okręt podwodny, który był częścią Marynarki Wojennej w okresie zimnej wojny, wcześniej znany jako radziecki M-245. Wypierający 283 tony na powierzchni i 353 tony pod wodą, był jednym z sześciu okrętów typu M, pozyskanych przez Polskę. Okręt był zdolny do osiągnięcia prędkości ponad 15 węzłów na powierzchni i miał zasięg 4500 Mm przy prędkości 8 węzłów. Został zwodowany w 1949 roku w Leningradzie i wcielony do floty radzieckiej, a następnie, w 1955 roku, wydzierżawiony Polsce. Okręt, mający liczne numery burtowe, przeszedł intensywną eksploatację, zanim ostatecznie został wycofany ze służby w 1966 roku i zatopiony jako okręt-cel. Kujawiak był przykładem małego okrętu podwodnego o półtorakadłubowej konstrukcji, zdolnego do operacji w wodach przybrzeżnych. Zbudowany według projektu, który zainicjował rozwój serii małych okrętów podwodnych w ZSRR, miał nowoczesne jak na tamte czasy rozwiązania techniczne, takie jak cztery torpedy kal. 533 mm oraz silniki diesla i elektryczne. Uzbrojenie obejmowało także działo kal. 45 mm, które zostało później usunięte. W ciągu swojej służby, okręt był zaangażowany w różnorodne ćwiczenia morskie i operacje, a jego załoga doskonaliła umiejętności w zakresie współpracy z lotnictwem oraz działań rozpoznawczych. Po zakończeniu służby miał służyć w celach dydaktycznych, ale ostatecznie został zatopiony na dnie Zatoki Puckiej. Ciekawostką jest, że oryginalnie miał być wykorzystywany jako „pomoc dydaktyczna” dla Akademii Marynarki. To historia nie tylko militarnych osiągnięć, lecz także odzwierciedlenie współpracy militarnej między Polską a ZSRR w trudnych czasach zimnej wojny.