Orunia

Orunia to osiedle w Gdańsku, znane z bogatej historii i różnorodnej architektury, które umiejscowione jest na granicy dwóch polskich mezoregionów: Pojezierza Kaszubskiego i Żuław Wiślanych. Na terenie Oruni znajdują się charakterystyczne wzgórza, takie jak Góra Łez i Góra Pięciu Braci, a także liczne cieki wodne, w tym Kanał Raduni i Potok Oruński. Osiedle ma bogate dziedzictwo architektoniczne, w tym podcieniową kuźnię z 1801 roku, neogotycki kościół św. Jana Bosko oraz ludowe budownictwo, takie jak dawne karczmy przy ulicy Gościnnej. Historia Oruni sięga średniowiecza, kiedy to wieś otrzymała prawo chełmińskie w 1338 roku. Dynamiczny rozwój nastąpił w czasach nowożytnych, a po przyłączeniu do Gdańska w 1933 roku, Orunia przekształciła się w dzielnicę miejską. W XX wieku wieś stała się miejscem zamieszkania dla wielu robotników oraz rzemieślników, a także została uformowana przez industrializację, czego skutkiem był rozwój zakładów przemysłowych. Orunia była także znanym miejscem wypoczynkowym dla gdańskich patrycjuszy. Ciekawostką jest, że w latach 90. XX wieku Orunia znalazła się w twórczości Kazika Staszewskiego, co przyczyniło się do jej popularyzacji w kulturze masowej. Współczesna Orunia zajmuje się rozwojem infrastruktury i posiada znaczną ilość terenów zielonych, co czyni ją ważnym miejscem w Gdańsku. W osiedlu funkcjonuje wiele instytucji edukacyjnych oraz kulturowych, a także związków wyznaniowych, co podkreśla różnorodność i wielokulturowość tej dzielnicy.