Pałac w Pogrzebieniu

Pałac w Pogrzebieniu to neorenesansowy gmach położony w województwie śląskim, w powiecie raciborskim, wzniesiony w 1858 roku. Początkowo jednopiętrowy, przeszedł przebudowę w latach 1885-1886, która nadała mu włoski styl willowy, a dobudowanie piętra uświetniło go cennymi marmurowymi schodami. Historia pałacu jest ściśle związana z rodziną Larischów, a później Baildonów; to właśnie Artur von Baildon zakupił go dla swojego syna. W 1915 roku dobra przeszły w ręce Jadwigi Voigt, a następnie, po sprzedaży spółce „Ślązak”, w 1930 roku pałac stał się własnością zakonu salezjanów, którzy przekształcili go w Małe Seminarium Duchowne. W czasie II wojny światowej pałac był wykorzystywany jako oboz przejściowy dla reemigrantów oraz oboz dla dzieci. Po wojnie w budynku osiedliły się siostry salezjanki, które nabyły majątek w 1946 roku. W pałacu zmarła siostra Laura Meozzi, znana postać związana z działalnością salezjanów. W otoczeniu pałacu rośnie imponujący jesion, uznawany za najstarsze i najgrubsze drzewo w gminie, którego pień ma ponad 5 metrów obwodu, co czyni go jednym z najcenniejszych drzew w Polsce. Pałac w Pogrzebieniu jest więc miejscem o bogatej historii, interesującej architekturze oraz znaczeniu kulturalnym, które do dziś przyciąga uwagę.