Parcice

Parcice to wieś sołecka w województwie łódzkim, położona na Wyżynie Wieluńskiej, znana z bogatej historii oraz zabytków. Po raz pierwszy wzmiankowana w 1403 roku, wieś była wówczas własnością Jana z Parcic. W XV wieku przeszła w ręce Mikołaja Gruszczyńskiego, a później w ręce rodziny Madalińskich, posiadających znaczący majątek, w tym młyn i wiatrak. W XVII wieku majątek przeszedł w ręce rodziny Kochlewskich, która zbudowała kalwiński zbór i cmentarz. W XIX wieku Parcice były własnością rodziny Trepków, a następnie Magnusów. W 1863 roku wieś była świadkiem działania oddziału powstańczego, co zaznacza jej historyczne znaczenie. Podczas II wojny światowej wieś była areną walk oraz przeszła okres represji, gdy wielu mieszkańców zostało wysiedlonych przez Niemców. W Parcicach zachowały się zabytki, w tym zespół dworski z XIX wieku, który obejmuje klasycystyczny dwór z portykiem oraz park z unikalnymi drzewami, takimi jak platany kalifornijskie i stary dąb. Dwór, osiemnasto- i dziewiętnastowieczny, po II wojnie światowej pełnił różne funkcje, w tym szkoły, ale uległ znacznemu zniszczeniu. W miejscowości znajduje się kościół Podwyższenia Krzyża Świętego, wzniesiony w latach 1989-1990. Parcice mają również bogate życie kulturalne, czego dowodem są organizowane co roku wystawy koni powiatu wieruszowskiego. W 1912 roku założono tutaj Ochotniczą Straż Pożarną, która w 2013 roku obchodziła 100-lecie istnienia. Wieś, z 725 mieszkańcami w 1928 roku, dziś łączy bogatą, wielowiekową historię z lokalnym życiem i tradycjami.