Park Hotel we Wrocławiu

Park Hotel we Wrocławiu, dawniej znany jako Dom dla osób samotnych i małżeństw bezdzietnych, to modernistyczny budynek hotelowy zlokalizowany na osiedlu Dąbie przy ul. Kopernika 5. Został zaprojektowany przez architekta Hansa Scharouna jako część eksperymentalnego osiedla wystawy WUWA, która miała na celu prezentację innowacyjnych rozwiązań w budownictwie. Budynek, określany jako Ledigenheim, był największym z 32 zrealizowanych obiektów wystawy "Mieszkanie i Miejsce Pracy". Scharoun, obok Adolfa Radinga, brał udział w podobnej wystawie w Stuttgarcie, co miało wpływ na jego unikalne podejście do architektury. Dom miał dynamiczny, organiczny kształt kojarzący się z budową statku i składał się z dwóch skrzydeł, które łączyła wspólna część. W zachodnim skrzydle znajdowało się 16 dwupoziomowych mieszkań dla małżeństw, a w wschodnim 32 mieszkania dla osób samotnych. Na parterze zachodniego skrzydła urządzono restaurację, a na dachach ogrody oraz tarasy wypoczynkowe. Budynek wykonany jest z żelbetowej konstrukcji szkieletowej, wypełnionej bloczkami pumeksowymi. Po zakończeniu wystawy, wbrew intencjom architekta, nie został przekształcony w dom mieszkalny, a zaczął funkcjonować jako hotel. Kontrowersyjność tej realizacji objawiała się zarówno w pozytywnych, jak i negatywnych opiniach, z porównaniami do parowca czy barki, co skutkowało pejoratywnymi określeniami takimi jak "Damaszek" czy "Maroko". Po II wojnie światowej budynek, mimo braku znacznych zniszczeń, zyskał nowe funkcje, stając się ośrodkiem szkoleniowym dla Państwowej Inspekcji Pracy. W latach 90. przeprowadzono generalny remont, a obecnie Park Hotel nadal pełni rolę obiektu noclegowego, zachowując swoją przedwojenną nazwę. Ta historia wnosi do Wrocławia unikalną wartość architektoniczną i kulturową, łącząc ją z dynamicznym rozwojem miasta i zmianami, jakie przyniosły minione stulecia.