Park Oruński

Park Oruński im. Emilii Hoene, znany również jako Hoenepark, to trzeci co do wielkości park miejski w Gdańsku, położony w dolinie Potoku Oruńskiego, na granicy dzielnic Orunia-Św. Wojciech-Lipce oraz Orunia Górna-Gdańsk Południe. Z chwilą objęcia doliny ochroną w 1999 roku, park stał się częścią zespołu krajobrazowo-przyrodniczego „Dolina Potoku Oruńskiego”. Oferuje 19 ha powierzchni, wypełnionej wąwozami, kaskadami oraz dwoma stawami. Wzgórza otaczające park, takie jak Góra Łez, Góra Gliniana i Góra Pięciu Braci, są owiane lokalnymi legendami i zróżnicowane pod kątem ekologicznym, z bogatą florą, w tym rzadkimi gatunkami roślin i pomnikami przyrody. Park ma bogatą historię, rozpoczynającą się od XVI wieku, kiedy to istniał dworek myśliwski, który z czasem przeszedł w ręce gdańskich elit. Na przełomie XVII i XVIII wieku nabrał cech ogrodu renesansowego, a w XVIII wieku przekształcił się w bardziej naturalistyczny teren z punktami widokowymi i ogrodem botanicznym. Po wielu zmianach właścicieli w XIX wieku, w tym romantycznej restauracji przez Fryderyka Hoene, park odzyskał blask na początku XX wieku, stając się popularnym miejscem dla mieszkańców Gdańska. Po II wojnie światowej prace rewitalizacyjne rozpoczęły się w latach 70., a w XXI wieku park zyskał nowe życie dzięki modernizacji i rozwojowi infrastruktury, w tym amfiteatru "Orana". W parku mieści się również Narodowe Centrum Kultury Tatarów Rzeczypospolitej Polskiej, które pielęgnuje ponad 600-letnią historię tatarów w Polsce. Wśród atrakcji stoi Pomnik Tatara Polskiego, odsłonięty w 2010 roku przez prezydenta Bronisława Komorowskiego. W ostatnich latach w Parku Oruńskim zrealizowano wiele projektów społecznych, w tym budowę placu zabaw i sceny muzycznej, co uplasowało go jako centrum kulturalne Gdańska, z licznymi wydarzeniami i koncertami, które przyciągają zarówno mieszkańców, jak i turystów.