Pomnik św. Jana Nepomucena na Ostrowie Tumskim

Pomnik św. Jana Nepomucena we Wrocławiu, stworzony w latach 1730–1732 przez Jana Jerzego Urbańskiego na zlecenie wrocławskiej kapituły katedralnej, jest największym na świecie pomnikiem tego świętego. Został zaprojektowany przez Christopha Tauscha, a współautorami byli Johann Albrecht Siegwitz i Johann Adam Karinger. Pomnik, zlokalizowany na Ostrowie Tumskim, przy placu Kościelnym, przed kościołem św. Krzyża oraz katolickim sierocińcem Orphanotropheum, ma około 9,5 metra wysokości i wykonany jest z piaskowca, w stylu barokowym. Jego podstawa ma formę kwadratowego cokołu z czterema płaskorzeźbami przedstawiającymi kluczowe momenty z życia Jana Nepomucena, w tym spowiedź królowej Zofii oraz jego męczeństwo. Pomnik wzbogacony jest o anielskie postacie oraz piramidalną bryłę, na której stoi Nepomucen z krucyfiksem, co podkreśla jego świętość. Interesującą legendą związana z pomnikiem jest historia dotycząca głów aniołów, które zostały wyrzeźbione przez ucznia Urbańskiego, Gotfryda, który w akcie radości odwzorował głowę swojego nowo narodzonego syna, co doprowadziło do konfliktu z mistrzem. Mimo że Urbański był początkowo zły, widząc uroczy uśmiech dziecka, przyjął ucznia z powrotem do pracy, nakazując umieścić drugą łyse główkę po przeciwnej stronie. Pomnik jest nie tylko cennym dziełem sztuki, ale także świadectwem tradycji kultu Jana Nepomucena, którego wizerunki można zobaczyć w różnych miejscach Wrocławia. Warto podkreślić, że cała konstrukcja jest otoczona kamienną balustradą, co nadaje jej monumentalny charakter, a gwiazdy nad głową świętego mają symbolizować nadprzyrodzone zjawiska towarzyszące jego męczeńskiej śmierci. Pomnik stanowi ważny element kulturowego dziedzictwa Wrocławia i jest świadectwem barokowego rzemiosła artystycznego ówczesnych czasów.